De Breinjongleur

geestig en overrompelend

Komt ie met een servet en een zoutvaatje… Doet denken aan de legendarische Fred Kaps, tientallen jaren geleden wereldberoemd met een niet te stuiten stroom zout uit een gebalde vuist. Jochem Nooyen past niet in het klassieke format van goochelaars, illusionisten, magiërs en identieke exploitanten van wonderbaarlijke trucs. Waarschijnlijk ken je een paar namen: de internationale topman Hans Klok, pensionado Hans Kazan en Manro (uit Meppel) in hun schaduw.

Nooyen hangt zijn acts op aan verhalen en conferences. Met een milde glimlach legt hij meer uit dan noodzakelijk is om hem te volgen, maar sensationele verplettering staat niet in zijn stijlboek. Hij heeft niets van een sluwe kletsmajoor, is geen artiest voor de feesttent. Komt in de buurt van Victor Mids, die als mentalist op tv en elders het specifieke genre sprankelend vertegenwoordigt.

In Jochem Nooyen treft hij een vakgenoot die hem geen moment imiteert. Met een sierlijke, volstrekt eigen manier van presenteren kleurt hij het spel van verbluffende effecten met een achteloze vanzelfsprekendheid. Technisch vaardig en gevarieerd in het aanbod van zijn acts. De Breinjongleur illustreert als theaterprogramma zijn intieme, intelligente manier van modern out of the box denken. Laat hem breedvoerig filosoferen over de vraag ‘hoe waar de waarheid is die je met eigen ogen ervaart.’ Weet, dat het hem er in principe om gaat op het toneel aan te tonen dat dingen totaal anders lopen dan je dacht of enigszins vermoedde.

Het is geestig en overrompelend hoe hij tijdens zijn show zijn kwaliteiten handig in perspectief zet. Feike, Rita, Mieke, Marianne en andere snelle vrouwen uit het publiek betrekt hij op een elegante, eigenlijk wel chique manier in zijn optreden. Jochem Nooyen maakt hen niet belachelijk, maar het zou niet kloppen als hij niet zelf als de triomfantelijke winnaar tevoorschijn kwam uit de confrontaties. Geraffineerd en met humor gebracht. Anders zou er geen lol te beleven zijn aan puzzels met plakken hout en zijn betalingssysteem met wisseltrucs.

Met een beeldscherm, geluidsfragmenten en cameraprojecties soldeert hij de basis en de lijntjes naar het publiek, dat het gevoel krijgt dat er van een onbedwingbare interactie sprake is. Die suggestie brengt Nooyen over op grond van het idee dat zo’n zaal best zin heeft in vijf kwartier van overgave. Hij weet ze zelfs te overtuigen dat zij partij zijn in een veranderende wereld. Hoe gek wil je het hebben? Hij laat podiumgasten denken dat hij hen aanraakt, terwijl hij keurig afstand houdt. Stel je voor. En ten slotte prikt iemand in een boek een woord, in de verwachting dat hij blind door heeft welk woord dat is. Klopt. Jaques D’ Ancona – Dagblad van het Noorden