Vallen en vasthouden aan iets wat er niet meer is

We zitten midden in een gekke tijd.

Het coronavirus en de maatregelen laat de bekende wereld van velen totaal veranderen.

Merk jij ook dat je vast probeert te houden aan hoe de wereld was voordat alle gekte ontstond? Dat je wilt dat alles bij het oude blijft?

Ik ervaar dat zelf ook, maar mijn ervaring is dat vasthouden aan iets wat er niet meer is vrij moeilijk gaat.

Laat me je een verhaal vertellen.

Toen ik leerde snowboarden… lang geleden…. gingen we naar de Franse alpen.

We hadden wat snowboardlessen geboekt want we konden er nog helemaal niks van.

De school waar we boekten verzekerde ons dat de instructeur goed Engels sprak en dat we veel plezier zouden gaan hebben.

Na de eerste lessen bleek dat ons groepje half gevuld was met Fransen en half gevuld met Engels sprekenden.

We stonden bovenaan een piste, iedereen zat ingeklikt aan zijn snowboard in de sneeuw te wachten op instructies. De docent hield eerst een lang Frans verhaal voor alle Franse studenten…hij zei tegen ons you… later…

De Franse snowboarders gingen na zijn instructies een voor een de helling af naar beneden.

Toen waren wij aan de beurt…nu leerden we wat zijn Engelse kennis was.

Het enige wat hij zei was…’okay, so do like this’…. en hij snowboarde vervolgens soepeltjes naar beneden en kwam niet meer terug.

Wij keken elkaar even verbaasd aan en gingen het toch maar proberen.

Daar gingen we. Ik herinner me vooral angst, angst om te vallen, een gespannen lijf dat wilde vasthouden aan wat het kende. Alles was gespannen aan me. Bang om te vallen, Bang om de veiligheid die ik had te verliezen. Bang voor wat ik niet kende hield ik constant in.

En juist doordat ik me niet kon laten gaan, doordat ik me niet kon overgeven aan het naar beneden glijden…viel ik. Steeds weer. 

Ik hield in en remde daarmee de flow, ik remde de vaart af en daarmee de fun.

Pas toen ik me kon overgeven aan de bijna vrije val de berg af …Dat was pas op dag drie toen alles aan mij bont en blauw was. Pas toen ik dacht f*ck it laat maar gaan dan…toen pas lukte het.

Ik kreeg er lol in, adrenaline suisde door mijn bloedvaten, de sneeuw was zacht en zon warm. Het was heerlijk.

Toen pas ook lukte het mij om het heuveltje wat na deze afdaling kwam op te komen.

Dus laat gaan, breek los met alles wat je kent, met alles wat was…wat er nu niet meer is. Als het virus straks voorbij is ziet de wereld er anders uit. En dan kan je maar beter een beetje vaart hebben, dan kom je veel makkelijker de volgende berg weer op. Als je je nu overgeeft dan merk je dat je er straks weer soepel en veilig bovenop komt.

Blijf veilig, blijf gezond.